Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Dzięki uprzejmości Wydawnictwa Dragon, w ramach akcji recenzenckiej, miałam możliwość przeczytania powieści Pauliny Molickiej pod tytułem “Willa przy Perłowej”. Jest to druga książka autorki. Kontynuuje w niej wątki bohaterów swojego debiutu “Księgarenki na Miłosnej”. Tym razem główną bohaterką nie jest Aleksandra.
Główną bohaterką książki jest Michalina Sarnecka. Poznajemy ją już w poprzedniej książce autorki, ale w tej dowiadujemy się, że jest życiowym rozstaju dróg. Kobieta pojawia się w rodzinnym miasteczku swojego ojca, by tam się skryć przed osobami, przez które czuje się zawiedziona. W taki też sposób pojawia się w życiu dawno niewidzianego stryja.
Dziewczyna stara się poukładać swoje uczucia. Życie nagle postawiło ją w sytuacji, kiedy poczuła się zdradzona. Miśka zareagowała na nią ucieczką i odgrodzeniem się murem milczenia. Porzuciła przy tym nawet osoby, z którymi relacje powinny być w porządku.
Michalina, która pracowała, jako specjalistka od marketingu, znajduje w miasteczku zatrudnienie w upadającej Willi mieszczącej się przy ulicy Perłowej. Nie jest pewna czy będzie w stanie pomóc właścicielom, stara się jednak robić jak najwięcej i najlepiej wykorzystywać swoją wiedzę, umiejętności oraz znajomość z księgarką Olą i jej fotografką Zosią.
Sytuacja willi wydaje się bardzo zła, wręcz beznadziejna. Właścicielka jest praktycznie załamana, a jej syn zamiast wsparcia, okazuje tylko niechęć i wrogość do dziewczyny. Jednak wydarza się mały cud, który krok po kroku prowadzi całe przedsięwzięcie do przodu. Czy uda się uratować willę?
Miśka nawiązuje relacje ze starszymi kobietami (Krystyną i Ireną), które są sercem jej nowego miejsca pracy i zamieszkania. Stara się je zrozumieć, poznać i w miarę swoich możliwości wspierać. Czuje się także wspierana przez nie. Nie zamyka się na kontakt z nimi, co umożliwia jej przyjmowanie rad, od bardziej doświadczonych przez życie osób.
W powieści obserwujemy życiowe rozterki dwóch pokoleń. Starszych oraz młodszych. Na pierwszy rzut oka wydaje się, że niewiele może łączyć ich spraw. Rzeczywistość ukazuje wszakże, iż bez względu na metrykę potrzeba jest chęci do rozmowy.
Poza opowieścią o głównej bohaterce śledzimy historie innych kobiet, którym wydaje się, że swoje szanse na szczęście już dawno straciły. Niemniej los, siła wyższa czy Bóg ma inny plan, niż może się wydawać. Dlatego w każdym momencie życia możemy zostać zaskoczeni czymś, czego się nie spodziewaliśmy.
Bohaterowie książki przeżywają różne emocje, ale przede wszystkim związane są one z relacjami międzyludzkimi. Czują niechęć, strach, zwątpienie. Czasem złość — na siebie lub na innych. Jedni radzą sobie ucieczką od nich, inni udawaniem, że ich nie ma. Prawda jest jednak taka, że bez chęci dwóch stron i bez rozmowy żadne nie jest w stanie ich ostatecznie przepracować i pójść w swoim życiu dalej.
Podsumowując ;) “Willa przy Perłowej” okazała się powieścią, która niesie w sobie największą prawdę o relacjach z innymi. Może pchnąć nas do przemyśleń o naszych spotkaniach z ludźmi. Przyznam, że urzeka mnie w wątek dwojga wiekowych obserwatorów, którym bardzo zależy na dobru mieszkańców miasteczka. Czuję się zauroczona i z chęcią dowiem się co dalej z niebieskim domkiem.
Powieść bardzo mi się podobała. Polecam :)

Dzięki uprzejmości Wydawnictwa Dragon, w ramach akcji recenzenckiej, miałam możliwość przeczytania powieści Pauliny Molickiej pod tytułem “Willa przy Perłowej”. Jest to druga książka autorki. Kontynuuje w niej wątki bohaterów swojego debiutu “Księgarenki na Miłosnej”. Tym razem główną boha...

Rozwiń

Zwiń

Dzięki uprzejmości Wydawnictwa Arkady/LeTra, które we współpracy z portalem Lubimy Czytać prowadziło akcję recenzencką, miałam możliwość przeczytania książki Agnieszki Ptak pod tytułem “Spotkanie”. Jest to trzecia książka autorki, ale moje pierwsze spotkanie z jej prozą.
Akcja książki rozgrywa się w kilku miejscach Europy. Razem z głównym bohaterem podróżujemy z Londynu, do Rzymu i do kilku miejsc we Francji (Awinion, Paryż, Wyspa Ouessant). Opowieści, których wysłuchujemy wraz z mężczyzną, przenoszą nas do La Salette (Francja), Fatimy (Portugalia), Coimbra (Portugalia), Watykanu, Paryża (Francja), Tuy (Hiszpania), Charlestone (USA). Tam też mierzymy się z wielością informacji o rzeczach, które mają doprowadzić do wyjaśnienia tajemniczej śmierci brata głównego bohatera.
Historia opowiedziana w książce rozpoczyna się od opisu wydarzeń związanych z dwoma objawieniami maryjnymi — z La Salette i z Fatimy, przy czym to portugalskie jest ważniejsze dla treści książki. Władze kościelne uznają objawienia, a jednocześnie robią wszystko, by nikt nie poznał prawdy o nich. Usta zamykane są najważniejszemu świadkowi.
Pierwszym bohaterem, jest ksiądz katolicki, który przyjmuje dla siebie pseudonim George Falconer. On wprowadza czytelników w świat tajemnic. Anonsuje różne fakty i nieścisłości związane z objawieniami i ingerencją najwyższych władz Kościoła Katolickiego. Wystraszony wiedzą, jaką posiada i przeżywanym niespokojem ducha, planuje skrócenie swoich mąk. Przede wszystkim planuje wszakże podzielić się informacjami, o jakich wie.
Głównym bohaterem w książce jest Christopher Bassanti londyński antykwariusz. Dowiedziawszy się o samobójczej śmierci swojego starszego brata bliźniaka, postanawia pojechać do Rzymu na pogrzeb i po jego rzeczy. Mężczyźni od lat nie utrzymywali ze sobą kontaktu, gdy jednak Christopher zauważa, że przełożeni starszego Bassantiego oraz policja pragną zamieść sprawę pod dywan, postanawia rozpocząć własne śledztwo.
Ta jedna podjęta przez bohatera decyzja doprowadza do całej serii zbrodni na zlecenie nobilitów z najmniejszego państwa świata. Co próbują ukryć kardynałowie? Dlaczego giną osoby, które zainteresowały się objawieniami z Fatimy?
Młodszy Bassanti krok po kroku zbliża się do odkrycia tajemnicy, która stała się przyczyną śmierci jego brata. Dzięki uprzejmości osób znających jego brata zbiera w całość ukrywane dotąd, niewygodne dla kurii rzymskiej fakty. Jego śladem podążają wysłannicy przeciwników ujawnienia prawdy. Co z tego wyniknie dla wszystkich, którzy mają z nim kontakt? Jak to wszystko skończy się dla niego?
Autorka w umiejętny sposób łączy fikcję literacką z faktami opowiadającymi o tajemnicach fatimskich oraz ich najważniejszym świadku. Wykorzystując swoją wiedzę, pokazuje, jak łatwo można zmusić do posłuszeństwa osoby, które za przełożonego uznają głowę Kościoła Katolickiego. Czytając książkę, ma się wrażenie, iż całość tego, co zostało w niej zapisane to sama prawda. Tylko świadomość, że tak nie jest, powstrzymuje od bezrefleksyjnego uwierzenia w to wszystko.
“Spotkanie” to bardzo wciągająca powieść, która nie pozwala się od siebie oderwać. Jedna tajemnica prowadzi nas do kolejnej, a rozwiązanie wydaje się tuż-tuż na wyciągnięcie ręki. Fabuła książki, która po kawałku odsłania przed czytelnikami tajemnice oraz zagadka kryminalna, którą pragniemy rozwiązać, by poznać odpowiedzi. Koniec zaś zaskakuje niespodziewanym plot twistem.
W mojej ocenie to naprawdę bardzo dobra lektura. Jeśli jesteście fanami książek z gatunku historical-fiction i tajemnic to z pewnością książka dla Was. Z całego serca polecam :)

Dzięki uprzejmości Wydawnictwa Arkady/LeTra, które we współpracy z portalem Lubimy Czytać prowadziło akcję recenzencką, miałam możliwość przeczytania książki Agnieszki Ptak pod tytułem “Spotkanie”. Jest to trzecia książka autorki, ale moje pierwsze spotkanie z jej prozą.
Akcja książki rozg...

Rozwiń

Zwiń

Książka składa się z 2 części, każda po 8 rozdziałów. W ramach każdego z nich autor przedstawia czytelnikom argumenty mogące świadczyć za lub przeciw jednemu z dwóch założeń na temat Elżbiety Batory. Jednocześnie otrzymujemy potężną dawkę wiedzy historycznej odnoszącej się do Węgier, polityki, prawa, zwyczajów i obyczajów, medycyny oraz postaci, przełomu XVI i XVII wieku.
Na kolejnych stronach książki historia życia hrabiny przeplata się z rozważaniami nad poszczególnymi oskarżeniami, jakie padają wobec tej potężnej, jak na swoje czasy kobiety. Dowiadujemy się, w zwięzły sposób, jaka była historia Batorych. Potężnego rodu, którego koneksje i majątek, mogły zagrażać władcy z rodu Habsburgów, którego byli poddanymi.
Jak polityka małżeńska szlachty mogła wpłynąć na życie Elżbiety. Związki wśród zbyt bliskich krewnych lub tylko z osobami o równie wysokim statusie społecznym, których nigdy nie było zbyt dużo, to prosta droga do wielu chorób i zaburzeń.
Religia, zabobony, wiara w magię — nie pomagały w zrozumieniu przez jej współczesnym, jaka jest prawda o hrabinie. Tak samo, jak współczesnym, których fascynuje jej obraz, przeszkadza, w pełnym zrozumieniu przejawianych przez nowożytnych zachowań, nakładanie na nie kalki współcześnie rozumianej moralności.
Przez całość publikacji obserwujemy postać Batorówny z kilku perspektyw. Szlachcianka — żyje w bogactwie i luksusie; spełniane są jej wszystkie kaprysy; może rządzić swoimi poddanymi. Matka i żona — jej małżeństwo jest dość typowe, jak na tamte czasy; wspomaga męża w zarządzaniu majątkiem, w czasie jego nieobecności; myśli o swoich dzieciach, ich zdrowiu (wynika tak z korespondencji z mężem). Kobieta — podlega emocjom; pragnie zatrzymać urodę; nie zachowuje się w sposób, w jaki wymaga od niej obyczajowość.
Czytając opisy czynów, których miała dokonywać Elżbieta Batory, można się przerazić. Odmalowywany w legendach obraz przedstawia okrutną osobę, która skupiona była na zaspokajaniu swoich makabrycznych zachcianek. Ale czy wszystko, co się jej zarzuca, jest prawdą? A jeśli tak, to w jakim stopniu? Jak jej zachowanie ma się na tle epoki, w której żyła? Może zaś razi nas (tak, jak jej współczesnych) fakt, że to kobieta dopuszczała się tego wszystkiego?
Na część z tych pytań nigdy nie będziemy mieli 100% pewnej odpowiedzi. Po 400 latach nie ma już dowodów, które moglibyśmy zbadać. Tym bardziej że i w zapisach z procesu służby nie wynika, że gdzieś zachowano wyraźne dowody.
Na część pozostałych możemy spróbować odpowiedzieć, poznając historię XVI i XVII stulecia w Europie, a szczególnie na Węgrzech. Musimy tylko pamiętać, że mogą pojawić się kolejne pytania co do życia Krwawej Hrabiny.
Podsumowując :) W swojej książce Jarosław Molenda starał się przedstawić w możliwie obiektywny sposób zbiór wniosków, pogłosek, faktów i hipotez o życiu Elżbiety Batory. Porównał je z realiami jej czasów, by na tej podstawie, postarać się odpowiedzieć na pytanie, kim tak naprawdę była ta budząca grozę i postrach kobieta. Czy mu się udało? Każdy powinien ocenić to samodzielnie.
Jeśli lubicie książki biograficzne, w których poruszane są trudne do zbadania zagadnienia, polecam.

Książka składa się z 2 części, każda po 8 rozdziałów. W ramach każdego z nich autor przedstawia czytelnikom argumenty mogące świadczyć za lub przeciw jednemu z dwóch założeń na temat Elżbiety Batory. Jednocześnie otrzymujemy potężną dawkę wiedzy historycznej odnoszącej się do Węgier, polit...

Rozwiń

Zwiń

W początkach utworu bohaterowie wracają na teren Atlantii, by tam rozpocząć przygotowania do wojny z Krwawą Koroną. Później akcja przenosi się na teren królestwa Solis i tam toczy się aż do końca tego tomu. Bohaterowie wędrują przez nie krok za krokiem, zbliżając się do stolicy królestwa, Carsodonii.
Poppy nieustannie się zmienia. Uczy się być dobrą królową. Stara się pozostać sobą i nieustannie walczy z mocami, które posiada, a których nie potrafi jeszcze do końca kontrolować. Zmuszona zostaje do walki z niechętnymi jej członkami Rady czy generałami, bez wsparcia w postaci męża. Ma jednak szczęście posiadać pomocnych przyjaciół i wilkłaki, które zrobiłyby dla niej wszystko.
Główna bohaterka stara się przeciwstawić przepowiedni, jaką wieki wcześniej wypowiedziało bóstwo, którego jest imienniczką. Nie zgadza się z tym, że to ona przyniesie śmierć i zniszczenie królestwom. Jednak jest świadoma tego, że jeśli nie będzie w stanie panować nad swoimi umiejętnościami oraz emocjami, którym łatwo ulega, może stać się wiele złego.
Isabeth, jej matka i jednocześnie przeciwniczka, stara się wykorzystać ją do swoich celów. Chociaż wydają się one proste, zemsta i zniszczenie wcześniejszych władców Atlantii, za krzywdy, jakich doznała w przeszłości. Z czasem ujawnia się ich większa mroczność.
Penellaphe odkrywa również niepamiętane fakty ze swojego dzieciństwa. W pełni przypomina sobie wydarzenia z czasu, gdy zginęli ludzie, których uważała za rodziców. To wszystko zaś rodzi pytanie, czy ona i jej najbliżsi będą w stanie wybaczyć tym, którzy się do tego przyczynili.
W książce poznajemy historię Malika Da’Neer. Nie widzimy jej w całości, ale te strzępki, które możemy odczytać, ukazują nam skomplikowaną postać, której los powiązany jest z losem Poppy. Nowymi intrygującymi postaciami, jakie goszczą na kartach tej części serii są Millicent oraz upiór Callum. Myślę, że wszyscy oni mają do odegrania w historii swoje role.
Ciekawym odstępstwem od narracji z poprzednich części jest możliwość przyglądania się wydarzeniom z perspektywy Casteela. Dzięki temu zbiegowi dowiadujemy się więcej o nim samym. O jego uczuciach, przemyśleniach i planach. Widzimy też Penellaphe oczami kogoś innego niż ona sama. Większość z nas jest świadoma tego, że nasze wyobrażenia o samych sobie potrafią wielce się różnić od tego, jak postrzegają nas inni.
Czytając początek książki, cieszyłam się z faktu, że nie jestem zarzucana stronami opisów miłosnych uniesień głównych bohaterów. Niestety moja radość skończyła się, ponieważ pod koniec powieści autorka postarała się o to, by nadrobić stracone możliwości, które wymusiła historia w początkach tomu. Także strasznie nie byłam z tego faktu zadowolona.
Przyznam szczerze, że autorka lubi na koniec książki zarzucić swoich czytelników takimi informacjami, które powodują chęć przeczytania ciągu dalszego. Oby tylko nie pogubiła się w tej całej plątaninie wątków, spisków, tajemnic i przepowiedni. Jeśli w Polsce zostanie wydana piąta część serii chętnie po nią sięgnę, mimo zastrzeżeń.

W początkach utworu bohaterowie wracają na teren Atlantii, by tam rozpocząć przygotowania do wojny z Krwawą Koroną. Później akcja przenosi się na teren królestwa Solis i tam toczy się aż do końca tego tomu. Bohaterowie wędrują przez nie krok za krokiem, zbliżając się do stolicy królestwa, ...

Rozwiń

Zwiń